یه کوله درد

و یه لبخند،سکوت

تمام چیزی بود که سرسختانه با بستنی هایمان میبلعیدیم!

..از همان اولین آگاهی

              
           که از نگاه  قهوه ای رنگ روشنی ،میهمان بساط بغض  های شبانه ام میشد                                                                                           

-شب هایی که خلوت من بود با حجم غریبی که دنباله اش را در زمین به یادگار گذارده بود-

                                                                                      تمام بستنی هایم طعم قهوه گرفت!!

   پ ن :مجازات قلمی که رسالت بر زمین گذاشته زبان را به دوش نمیکشد چیست؟! تو میدانی؟