یاد دارم شبی را

که روحم لب پنجره نشسته بود
 و مثل همیشه
         بلند و آرام
                    
                 آواز میخواند
من بودم و دستی که نمیخواست سیب بچیند

ماه بالای سر من بود وتنهایی

پس نگاهم برق زد به آنچه بالاتر از شاخه ها سوسو میزند
دست دراز کرد!!


...و حجمی در دست ماند که نمیدانم پایانش سیاهچاله است یا خورشید


زمستان است..

گاه یخ میزند دست هایم و تمام دنیایی که پشت این قفسه سینه محبوس است


                                               باز من میمانم و مهری که فراسوی قانون های طبیعت است!